27-07-07 De Sacre Couer PARIJS

6 uur in de ochtend…. toch wel een beetje nerveus werd ik wakker.
Vandaag moest het gebeuren.
De intocht in Parijs. ik hoop nu maar dat ik menigeen ongelijk kan bewijzen, en dat het mogelijk is om zonder al te grote problemen Parijs binnen te rijden.

Eerst maar paarden voeren en verzorgen daarna wassen, eten, en het kamp opruimen.
Het heeft vannacht behoorlijk gewaaid maar het is droog gebleven. De tent is droog dus die kan zo ingepakt worden. Het zonnetje schijnt waterig en de vliegtuigen die van het vliegveld Charles de Gaulle opstijgen, en sommige van ons de hele nacht wakker hebben gehouden, vliegen met donderend geraas over en bijna laag genoeg om ze aan te raken.

Na het kamp opgebroken te hebben en de paarden te hebben gezadeld, zijn we richting Parijs vertrokken. Natuurlijk nadat we eerst weer ons traditionele rondje om de kerk hadden gemaakt, volgens Johan om te oriënteren.
Nadat we ons verzekerd hadden dat we in de goede richting vertokken, namelijk richting Parijs, zijn we echt op pad gegaan.


Parijs kwam langzaam in zicht.
Het verkeer werd steeds drukker en er vormde zich soms gestaag een file van een straatlengte achter ons.
Maar iedereen in Frankrijk scheen vandaag in een goede stemming te zijn, en stak in plaats van de bekende middelvinger, nu de duimen op, klapte in hun handen en zelfs de veteranen salueerden ons.
Ik kan het gevoel nauwelijks beschrijven, toen zich tussen de de sky line van Parijs de Sacre Coeur ontwaarde.
Daar moesten we naar toe!














Eerst nog even koffie drinken bij het filiaal van een Amerikaanse vreet-fabriek, en dan weer verder richting St. Denis. Met het uiteindelijke doel de Sacre-Coeur.

Maar voordat we daar zouden zijn moesten we eerst nog Parijs zelf in.
Wat we tot nu gezien en meegemaakt hadden was alleen nog maar een voorbode van wat ons nog te wachten stond.

Naarmate we verder Parijs naderden werd het steeds drukker en drukker.
Toch bleven de paarden uiterst cool, geen misstap, geen gedrentel nee niets van dit alles. Terwijl het verkeer ons links en rechts voorbij raasden. (Als ze de kans al kregen)
Nog meer mensen die ons met open mond aangaapte, of we van een andere planeet kwamen, en of we meespeelde in een
film. Waren we misschien figuranten?
Uit taxi`s werden armen gestoken, niet met het bekende gebaar, maar met mobieltjes om foto`s te maken!
Overal zag je de mensen met hun cameraatje of mobieltje foto`s van ons maken.
Bij een pompstation waar we de paarden water mochten geven, midden in een drukke verkeersstraat. Moesten we met de paarden en de eigenaar van het pompstation op de foto.

Verder Parijs in….
Drukker en drukker.
Johan z`n navigatie zei; van nu redden jullie het zelf wel, ik stop er mee.
Geen probleem natuurlijk, want we kunnen alle zeven bier bestellen op z`n Frans…. maar dat brengt je natuurlijk nog niet boven op de berg bij de Sacre Coeur.
Toch maar vragen!
Uiteindelijk werden we door een Parijzenaar in de goede richting gezet, en konden we onze weg vervolgen.
We kwamen steeds dichter bij ons doel, en het verkeer werd al drukker en drukker.
Na Pl. de la Bataille de Stalingrad te zijn over gestoken en de Boulevard de la Chapelle te zijn afgereden, zijn we via BD. de Rochechouart de nauwe straatjes geplaveid met kinderhoofdjes richting Mont Matre en de Sacre Coeur getogen.
Foei, dat werd nog spannend.
Het was behoorlijk stijl en glad op de kinderhoofdjes. We zijn meerdere keren afgestapt, om de paarden te sparen.
De fjorden hadden het ook behoorlijk zwaar met het trekken van de huifkar, voorzichtigheid was dus geboden.
Samen sterk. Dus hebben we natuurlijk geholpen om het spul heel boven te krijgen.
EN DAT IS GELUKT.

En daar sta je dan, eindelijk boven via Mont Matre naar de Sacre Cure. De pleintjes gevuld met toeristen die je met stomme verbazing en ongeloof aankijken.
En wij maar doen of het de gewoonste zaak van de wereld is.
Man, wat kreeg ik het warm toen ik boven was.
Eenentwintig dagen in het zadel, voor dit. Een overweldigend gevoel.
Ik schaam me niet om te zeggen dat ik tranen in mijn ogen kreeg toen het doel bereikt was, en ik de mede Trailers mocht feliciteren met het volbrengen van de tocht.

Na begroet te zijn door mijn vrouw, dochter, broer en schoonzus (de voorzitter van STICHTING KINDERHULP ARMENIE waar we deze tocht voor hebben ondernomen) stond ons nog een huzarenstukje te wachten.
We moesten namelijk ook weer naar beneden.
Dat werd lopen dus, het was gewoon te glad voor de paarden.
Omstanders werden ingeschakeld om de huifkar af te remmen zodat deze niet in een keer naar beneden zou stuiteren.
Maar alles ging ook nu gelukkig weer goed.
Jullie begrijpen dat wij hier onze handen vol hadden, dus geen
tijd hadden om foto`s te schieten.

Beneden gekomen, op zoek naar de vrachtwagen van de Ve-Ca stables uit Beverwijk.
Zij zouden ons namelijk ophalen en weer thuis afleveren.
Na een behoorlijk eind gelopen te hebben werd de vrachtwagen door ons gespot.
Een zucht van verlichting steeg op uit onze gelederen, maar tot ons afgrijzen reed die prachtige rode vrachtwagen ineens weer weg. Dat is balen!
Maar gelukkig, hij was door de politie weg gestuurd en reed een rondje om uiteindelijk op Pl. Picale voor het Lido en de terrasjes, waar de mensen in het zonnetje zaten te genieten van een koffie of wijntje, weer tot stilstand te komen.
Ook hier weer verbaasde gezichten, wat we in hemelsnaam aan het doen waren, maar niemand die zich echt druk maakte over wat er zich in hun Parijs afspeelde. Eindelijk gebeurden er eens iets.
Maar zie je het voor je? Vijf paarden laden in hartje parijs voor het Lido tussen de koffie drinkers, de taxi`s en bussen en niet te vergeten de auto’s, brommers en het winkelende publiek.
Toen alles en iedereen een plekje had gevonden in de diverse transportmiddelen zijn we om ongeveer 17.30 uur weer richting huis vertrokken.
Na een reis van ongeveer 7 uur zijn we in Beverwijk aangekomen waarna de paarden door Peter Vet, eigenaar van de Ve-Ca stables,
verwend werden met voer en water en een warme stal gevuld met vers stro, zodat ze in de nacht tot rust konden komen.
Wij nog een biertje, en dan eindelijk naar huis om weer in mijn eigen bed te kunnen slapen.

Mensen dit is een geweldige ervaring geweest en een absolute aanrader voor een ieder die van paarden houdt!

Rob Langenberg
En alle mede trailers