18-07-07 Dag 12

Weer zit ik, Chanine, geleund tegen mijn zadel. Voor mij, een uitgestrekt weideland met daarop met een prachtig uitzicht over Noord Frankrijk. (we kunnen heel goed zien waar we vandaan zijn gekomen). Naast mij rechts, staat een prachtige oude molen, aan de andere zijde naast mij wordt de tent opgezet. De wind waait aardig om ons heen. Het zal je zeker niet verbazen, dat we hier op hoge heuvel zitten ver van de bewoonde wereld. De paarden maken hier direct goed gebruik van de gelegenheid, want ze zijn druk aan het grazen en lopen ver uit elkaar (Vooral Jossha loopt hier al een eind vandaan).

Hoe we hier terecht zijn gekomen vertel ik straks wel.
Eerst vanmorgen. We kregen al vroeg bezoek van de Franse pers. We werden als groep geintervieuwd, waarin iedereen met handen en voeten zijn best deed om de man uit te leggen waar we mee bezig waren. Johan kan een aardig woordje Frans en was dus het meeste aan het woord. Natuurlijk moesten er ook nog foto’s gemaakt worden. Maar met ons ging het allemaal niet zo vlot. De Franse fotograaf moest wachten. De luxe douche had voor enige vertraging gezorgd. Haast iedereen had van deze openbare gelegenheid gebruikt gemaakt, maar het moest ook nog schoongemaakt worden. Rolbevestigend deed Chanine keurig haar werk. Eindelijk kon de fotograaf zijn werk doen en om tien uur vertrokken we dan eindelijk.

Het zou een mooie tocht worden, Lekker temperatuurtje en mooie wegen, die op een paar na vrij rustig waren. Op de weg Bollezelle naar Watten was erg mooi. We hadden prachtig uitzicht op Duinkerken. Vlak voor Watten hielden we middagrust. Vanmorgen hadden Wim en Karsten flutes en baguettes bij de echte Franse bakker gehaald en die werden tussen de middag genuttigd. De paarden liepen te grazen bij het spoor. Er zijn in die tijd wel zo’n acht van die TGV’s langs geraasd. Maar ze keken niet op of om . Het gras was veel belangrijker. Vlaming is kennelijk banger voor een rokende tram (op de Grevelingen) dan voor een razende snelle trein. Of heeft hij meer angst voor het verleden dan voor de toekomst. Het gebied waar wij nu doorrijden wordt steeds heuvelachtiger. We hadden zelfs voor Watten nog een afdaling van tien procent. Na Watten hadden we eerst niet zo’n leuk stukje, maar het werd al snel leuker vooral de D 222 van Eperlecque naar Mentque. Deze slingerde zich door het landschap. De grote gele graanvelden glooiden langs ons heen. Ja, we waanden ons zelfs in Zuid Frankrijk, want we reden zelfs door lavendelvelden.Op een gegeven moment kwamen we bij een lange heuvel waarin ieder apart ging rijden. De huifkar voorop daarna volgde Japke na een 300 meter Rob, toen Karsten op respectabele afstand daarna Johan en daarna kwam Chanine die vanwege een plasstop achterop geraakt was.

Na Mentque gingen we weer naar een rustplaats zoeken. We kwamen bij een plaatsje aan. Een vrouw verwees ons naar een boer, waar de directie op af stoof. De huifkar bleef staan samen met Japke en Karsten. Karsten ging op eigen onderzoek uit. Hij kreeg de aandacht van een Frans echtpaar, die bij de huifkar stopten. Na een moeizame uitleg wisten die wel een plekje voor ons. We dachten dat die in het plaatsje zelf was. Nee niets was waar. We zijn in volle draf achter de Renault Megane aan gegaan. De Fjordjes voorop natuurlijk dan Mistral en dan Jossha, die er luid hinnikend weer zin in had gekregen en doodsbenauwd was Mistral uit het oog te verliezen. In het dorpje was het nog niet er volgde nog een hele afdaling en een beklimming voordat we bij deze molen waren. Maar de beloning is er wel naar. Een prachtige en rustige plaats. Het had nog heel wat voeten in aarde om Gerard met zijn kar naar deze plaats te dirigeren.

Het zal ook nog wel lang duren voordat Chanine haar zus hier boven aan zal komen. Er zijn in ieder geval al talrijke telefoontjes gepleegd.
Verder denk ik dat we koude nacht zullen krijgen.
We zullen wel zien.