27-07-07 De Sacre Couer PARIJS

6 uur in de ochtend…. toch wel een beetje nerveus werd ik wakker.
Vandaag moest het gebeuren.
De intocht in Parijs. ik hoop nu maar dat ik menigeen ongelijk kan bewijzen, en dat het mogelijk is om zonder al te grote problemen Parijs binnen te rijden.

Eerst maar paarden voeren en verzorgen daarna wassen, eten, en het kamp opruimen.
Het heeft vannacht behoorlijk gewaaid maar het is droog gebleven. De tent is droog dus die kan zo ingepakt worden. Het zonnetje schijnt waterig en de vliegtuigen die van het vliegveld Charles de Gaulle opstijgen, en sommige van ons de hele nacht wakker hebben gehouden, vliegen met donderend geraas over en bijna laag genoeg om ze aan te raken.

Na het kamp opgebroken te hebben en de paarden te hebben gezadeld, zijn we richting Parijs vertrokken. Natuurlijk nadat we eerst weer ons traditionele rondje om de kerk hadden gemaakt, volgens Johan om te oriënteren.
Nadat we ons verzekerd hadden dat we in de goede richting vertokken, namelijk richting Parijs, zijn we echt op pad gegaan.


Parijs kwam langzaam in zicht.
Het verkeer werd steeds drukker en er vormde zich soms gestaag een file van een straatlengte achter ons.
Maar iedereen in Frankrijk scheen vandaag in een goede stemming te zijn, en stak in plaats van de bekende middelvinger, nu de duimen op, klapte in hun handen en zelfs de veteranen salueerden ons.
Ik kan het gevoel nauwelijks beschrijven, toen zich tussen de de sky line van Parijs de Sacre Coeur ontwaarde.
Daar moesten we naar toe!














Eerst nog even koffie drinken bij het filiaal van een Amerikaanse vreet-fabriek, en dan weer verder richting St. Denis. Met het uiteindelijke doel de Sacre-Coeur.

Maar voordat we daar zouden zijn moesten we eerst nog Parijs zelf in.
Wat we tot nu gezien en meegemaakt hadden was alleen nog maar een voorbode van wat ons nog te wachten stond.

Naarmate we verder Parijs naderden werd het steeds drukker en drukker.
Toch bleven de paarden uiterst cool, geen misstap, geen gedrentel nee niets van dit alles. Terwijl het verkeer ons links en rechts voorbij raasden. (Als ze de kans al kregen)
Nog meer mensen die ons met open mond aangaapte, of we van een andere planeet kwamen, en of we meespeelde in een
film. Waren we misschien figuranten?
Uit taxi`s werden armen gestoken, niet met het bekende gebaar, maar met mobieltjes om foto`s te maken!
Overal zag je de mensen met hun cameraatje of mobieltje foto`s van ons maken.
Bij een pompstation waar we de paarden water mochten geven, midden in een drukke verkeersstraat. Moesten we met de paarden en de eigenaar van het pompstation op de foto.

Verder Parijs in….
Drukker en drukker.
Johan z`n navigatie zei; van nu redden jullie het zelf wel, ik stop er mee.
Geen probleem natuurlijk, want we kunnen alle zeven bier bestellen op z`n Frans…. maar dat brengt je natuurlijk nog niet boven op de berg bij de Sacre Coeur.
Toch maar vragen!
Uiteindelijk werden we door een Parijzenaar in de goede richting gezet, en konden we onze weg vervolgen.
We kwamen steeds dichter bij ons doel, en het verkeer werd al drukker en drukker.
Na Pl. de la Bataille de Stalingrad te zijn over gestoken en de Boulevard de la Chapelle te zijn afgereden, zijn we via BD. de Rochechouart de nauwe straatjes geplaveid met kinderhoofdjes richting Mont Matre en de Sacre Coeur getogen.
Foei, dat werd nog spannend.
Het was behoorlijk stijl en glad op de kinderhoofdjes. We zijn meerdere keren afgestapt, om de paarden te sparen.
De fjorden hadden het ook behoorlijk zwaar met het trekken van de huifkar, voorzichtigheid was dus geboden.
Samen sterk. Dus hebben we natuurlijk geholpen om het spul heel boven te krijgen.
EN DAT IS GELUKT.

En daar sta je dan, eindelijk boven via Mont Matre naar de Sacre Cure. De pleintjes gevuld met toeristen die je met stomme verbazing en ongeloof aankijken.
En wij maar doen of het de gewoonste zaak van de wereld is.
Man, wat kreeg ik het warm toen ik boven was.
Eenentwintig dagen in het zadel, voor dit. Een overweldigend gevoel.
Ik schaam me niet om te zeggen dat ik tranen in mijn ogen kreeg toen het doel bereikt was, en ik de mede Trailers mocht feliciteren met het volbrengen van de tocht.

Na begroet te zijn door mijn vrouw, dochter, broer en schoonzus (de voorzitter van STICHTING KINDERHULP ARMENIE waar we deze tocht voor hebben ondernomen) stond ons nog een huzarenstukje te wachten.
We moesten namelijk ook weer naar beneden.
Dat werd lopen dus, het was gewoon te glad voor de paarden.
Omstanders werden ingeschakeld om de huifkar af te remmen zodat deze niet in een keer naar beneden zou stuiteren.
Maar alles ging ook nu gelukkig weer goed.
Jullie begrijpen dat wij hier onze handen vol hadden, dus geen
tijd hadden om foto`s te schieten.

Beneden gekomen, op zoek naar de vrachtwagen van de Ve-Ca stables uit Beverwijk.
Zij zouden ons namelijk ophalen en weer thuis afleveren.
Na een behoorlijk eind gelopen te hebben werd de vrachtwagen door ons gespot.
Een zucht van verlichting steeg op uit onze gelederen, maar tot ons afgrijzen reed die prachtige rode vrachtwagen ineens weer weg. Dat is balen!
Maar gelukkig, hij was door de politie weg gestuurd en reed een rondje om uiteindelijk op Pl. Picale voor het Lido en de terrasjes, waar de mensen in het zonnetje zaten te genieten van een koffie of wijntje, weer tot stilstand te komen.
Ook hier weer verbaasde gezichten, wat we in hemelsnaam aan het doen waren, maar niemand die zich echt druk maakte over wat er zich in hun Parijs afspeelde. Eindelijk gebeurden er eens iets.
Maar zie je het voor je? Vijf paarden laden in hartje parijs voor het Lido tussen de koffie drinkers, de taxi`s en bussen en niet te vergeten de auto’s, brommers en het winkelende publiek.
Toen alles en iedereen een plekje had gevonden in de diverse transportmiddelen zijn we om ongeveer 17.30 uur weer richting huis vertrokken.
Na een reis van ongeveer 7 uur zijn we in Beverwijk aangekomen waarna de paarden door Peter Vet, eigenaar van de Ve-Ca stables,
verwend werden met voer en water en een warme stal gevuld met vers stro, zodat ze in de nacht tot rust konden komen.
Wij nog een biertje, en dan eindelijk naar huis om weer in mijn eigen bed te kunnen slapen.

Mensen dit is een geweldige ervaring geweest en een absolute aanrader voor een ieder die van paarden houdt!

Rob Langenberg
En alle mede trailers

Aan alle geinteresseerden van The Paris Trail,

Wij werken er hard aan om de laatste drie dagen online te zetten en hopen dit morgen en overmorgen af te hebben. Nog even geduld en houd ons in de gaten!

Groeten The Paris Trail

25-07-07 Dag 19

Beste Paarden, Peerden en Pony vrienden.
Vandaag is officieel de een na laatste dag. We hebben het vuur uit onze ijzers gelopen in de bloedhete zon om aan onze 40 km te komen. Vandaag weer met heel veel afdalingen beklimmingen en omleidingen. Maar bovendien was vandaag de allereerste dag ZONDER een regenbui!
We zijn hartelijk ontvangen bij een Franse manege in Belle en de paarden staan in een grote weide met drinkwater en tussen het schikdraad van Gallagher waar we de paarden de hele trail mee bij elkaar gehouden hebben.

Onze tent staat aan de voorzijde van de manege en we mogen weer van alle faciliteiten gebruik maken. Giovanni heeft net Chili Con Carne gemaakt in de Bush Man Pan (Dutch Oven) die ons geschonken is door The Horseman Outfitter. Deze wonderpan op kolen maakt het eten snel klaar en het is goed van smaak.
De paarden hebben weer een mengsel van zemelen 1kg/bix 2kg/haver 1kg gemengd met 50 gram Pavo elektrolyten. In totaal krijgen de paarden per dag dus 8kg voer. Dit lijkt heel veel maar ze hebben het echt nodig anders blijft er niets van ze over.

We hebben geluk dat het stro in Frankrijk is gemaaid en gebaald waardoor we heerlijk kunnen galopperen over de enorm uitgestrekte akkers zonder schade aan te richten. (en stiekem wat stukken kunnen afsnijden!)
De paarden zijn echt geweldig, ze stappen in een ongelofelijk hoog tempo, soms klok ik 6,5 tot wel 7km per uur op mijn GPS. Het is ook zo’n hechte kudde geworden dat ze ook allemaal bij elkaar blijven. Door hun inspanningen zijn ze ontzettend gespierd geraakt en ontdaan van elk overtollig vetje dat ze drie weken geleden nog hadden.
Gelukkig drinken ze gewillig uit iedere emmer, plas, beek of wat er maar voor hun neus komt en raken hierdoor ook niet uitgeput.

Maar goed morgen is het volgens de routeplanner nog 62km naar de ARC DE TRIOMPH
Hier gaan we waarschijnlijk vanwege het drukke verkeer in de Parijse hoofdstad niet naar toe, maar we vinden echt wel een mooie plek om te eindigen!
Wat er dan ook gebeurt jullie horen het allemaal morgen

Jullie correspondent Johan.

p.s. foto's volgen nog

24-07-07 Dag 18

Vandaag begonnen we de dag met angst voor de regen, maar het zonnetje scheen toen we wakker werden! Johan had er zin in vandaag en was om half 7 zijn bed al uit. Ik (Chanine) had nog de mazzel dat ik overheerlijk mocht douchen! Een overheerlijk warme douche met massagestralen! De paarden hadden heerlijk warm in de stal liggen slapen. Dit was goed te merken aan Mistral, hij was goed wakker en wilde graag aan de gang! Ook hadden we vandaag weer visite, Atie en Jur zijn langsgekomen en hebben ons de hele dag verzorgd met koffie, gebak en snoepjes! Heerlijk om zo verwend te worden.

Na afscheid genomen te hebben van de eigenaar van stal gingen we op pad. We zijn eerst het dorp nog een paar keer rondgereden aangezien we er niet helemaal uitkwamen hoe we moesten rijden. Toen we eindelijk de juiste weg hadden gevonden scheen het zonnetje volop. Het landschap waar we doorheen reden bestond uit velden en bomen. Het was geweldig om te zien! Echt Frankrijk, weinig huizen en verkeer, ideaal om te rijden.

We kwamen langs net gemaaide strovelden, deze zagen er zo uitnodigend uit dat we het niet konden laten. De paarden en wij ook natuurlijk,

vonden het heerlijk om even te mogen galopperen! Dit hebben wij dan ook een paar keer gedaan! Als afsluiting van de dag en voor de

ontspanning van de paarden hebben we nog een wedstrijdje gedaan! Ik had gewonnen met Mistral van Rob en Vlaming!! Een mooie afsluiting van de dag dus! We hebben in Laftaye een mooie slaapplek gekregen naast het gemeentehuis. Weer een prachtig grasveld voor de paarden welke wij hebben afgezet met het lint van Gallagher. Giovanni had een heerlijke maaltijd bereid van de kruiden en groente die hij van de eigenaar van de vorige rustplek had gekregen. Het heeft weer heerlijk gesmaakt. De paarden hebben ook heerlijk van het voer van Hippostar gegeten en doen het er uitstekend op.

Nog maar twee dagen te gaan, lieve mensen duim maar voor ons dat we aan komen bij de Arc de Triomph!

23-07-07 Dag 17

We werden wakker geregend! Het regende echt pijpenstelen en alles was kleddernat, Johan die zo druk was geweest met zijn was weer terug bij af…!
Helaas had ik ook nog precies de mazzel om onder het enige lekkende plekje van de tent te liggen!

Die ochtend was ik weer de enige dame in het gezelschap, Japke is gisteravond met Kees van Bijnen mee terug gereden naar Nederland om voor haar paard Opus te zorgen. Helaas was hij na een dag rust nog niet beter. Vandaag vertrokken we iets later dan gepland vanuit Bourdon. Kees van Bijnen was pas laat vertrokken gisteravond, waardoor we aan de late kant op bed lagen Daarnaast hadden de paarden heerlijk in de modder liggen rollen, (waarschijnlijk om ons te pesten) en hadden we dus een flinke klus om ze weer schoon te krijgen! Mijn ouders hebben ons nog even uitgezwaaid, en we zijn nog even op de foto geweest bij de burgemeester. Vannacht was het begonnen met regenen en dat is vandaag de gehele dag zo gebleven. Dus de cowboys en girl trokken de poncho’s aan en gingen op pad.

In Picquigny hebben we een heerlijk kopje koffie gedronken en een lekker broodje genuttigd. We hadden weer veel bekijks, de paarden stonden netjes naast elkaar terwijl het verkeer aan ze voorbij scheurde. (Ze worden steeds makker)

Na de lunch zijn we nog een paar uur verder gegaan richting Fluy. Onderweg kwam de regen dus nog steeds met bakken tegelijk naar beneden. Zelfs de poncho’s hielden het water niet meer tegen. En zo werd dus besloten we in Taisnil, het dichts bijzijnde dorpje, een plek zouden gaan zoeken. Gelukkig duurde dit niet lang eer we iets vonden en slapen we vanavond in een stal samen met de paarden. We werden welkom geheten door de staleigenaar met eigengemaakte appelcider. 4 flessen nota bene! Ook mocht Giovanni nog even in de groentetuin van de eigenaar wat dingen uitzoeken voor in de keuken. De flessen appelcider gaan wij nu soldaat maken, we zullen dus heerlijk slapen vannacht…

Oké beste mensen wij hebben nog 120 kilometer te gaan…..

De huifkar kan worden geveild!

Doe een bod!

Het is voor “Stichting Kinderhulp Armenië”

22-07-07 Dag 16

Vandaag vertrokken we vroeg, Gerard had er zin in vandaag! Om 7 uur trok hij iedereen de slaapzak uit en had het ontbijt al klaargezet. We vertrokken om 9 uur vanuit Le Ponchel richting het zuiden.

Net voor de lunch verloor Star zijn achterijzer. Gelukkig zag ik deze liggen en heeft Johan tijdens de lunch deze er zelf weer onder gezet. (met telefonische begeleiding van onze eigen Kees) Tijdens de lunch was er nog een verassing voor mij, mijn ouders kwamen ons onverwacht een hart onder de riem steken!
Aangekomen in Bourdon werden wij verwelkomd door de plaatselijke vrouwelijke burgermeester, welke reeds verwittigd was door mijn ouders. We kregen een prachtige plek op een land naast de koeien. Deze vonden het erg interessant om ons daar te zien. Ze stonden Johan aan te staren terwijl hij zijn emmerdouche aan het nemen was! We hebben heerlijk gedineerd, met kip en rijst. Hierna vertrokken mijn ouders naar de plaatselijke bed and breakfast.

Kees van Bijnen was om 9 uur bij ons in Bourdon en heeft Star en Vlaming allebei op nieuwe ijzers gezet. Ook heeft hij nog even naar Mistral gekeken of alles nog goed zat. Nadat hij de paarden had beslagen is hij om half 1 snachts weer richting Nederland vertrokken. (Reistijd 5 uur!! Dat is pas service en hart voor The Paris Trail!) Wij gingen ons klaarmaken voor de nacht, we gingen slapen onder een heldere sterrenhemel en misleid daardoor lieten wij onze was buiten hangen. (Maar dat bleek een grote fout!) ….. wordt vervolgd

21-07-07 Dag 15

Vanochtend werden we gewekt door het zanggeluid van onze eigen hoefsmid Kees van Bijnen, hij was vannacht om half één aangekomen bij ons logeeradres in Fresin. Hij kwam om de Fjorden te beslaan en de rest van de paarden te controleren. Met de dames was hij aardig lang bezig (ze hadden allebei vier nieuwe schoenen nodig), dus hadden wij heerlijk de tijd om eens lekker te ontspannen en te genieten van het zonnetje. Johan was bezig met zijn kleding wassen (voor het eerst in zijn leven!!!) en de rest was rustig aan het opruimen. Kees wist in zijn beste Frans nog een overheerlijke douche voor mij (Chanine) te regelen bij de Franse dame.

Vandaag begon de dag in een iets mindere stemming, Karsten heeft helaas besloten ons te verlaten, hij heeft heimwee en wilde graag naar huis. Ook heeft Opus, (het paard van Japke) ons verlaten. Hij kreupelde nog steeds, dus heeft Kees hen beide meegenomen naar zijn stal, en zal Opus daar verzorgen. Japke is nog wel steeds van de partij en houdt Gerard gezelschap in de volgbus.

Vandaag bestegen we de paarden dus aardig aan de late kant, we reden om half 1 richting, Auchy-Les Hesdin. Johan wil al de hele week naar de kapper dus toen wij er een zagen in het dorpje Vieil-Hesdin stapte hij resoluut en hoopvol dat zijn beetje haar gefatsoeneerd zou worden naar binnen. Helaas vond de kapper het waarschijnlijk niet de moeite waard want hij knipte alleen op afspraak. De plaatselijke bakker werd vervolgens door Johan geplunderd, hij nam overheerlijke chocolade broodjes en gebakjes mee. Helaas konden we in dat dorp geen koffie krijgen, dus trokken we verder. In Vacqueriette vonden we wel een kroeg die ons voorzag van koffie en de paarden van water. We trokken vandaag door een geweldig landschap, heuvels en weides zover als het oog kon zien. We vonden dus heel makkelijk een open veld om eens heerlijk uit te rusten en de paarden op hun gemak heerlijk konden laten grazen. We trokken verder richting Le Ponchel, hier aangekomen probeerde wij een slaapplek te vinden. Dit bleek deze keer (helaas) iets moeilijker dan dat we gewend waren. Maar na wat omzwervingen is het toch gelukt. De paarden hadden wij welgeteld 2 minuten in de wei, toen het weer begon te hozen. We hebben in een recordtempo de tent opgezet en Giovanni begon direct met koken in de huifkar. Na weer een bijzondere dag kruipen wij zo onze slaapzak in hopende dat we het vannacht droog houden.

20-07-07 Dag 14

NOG 200 KILOMETER TE GAAN!!!!!

------------------------------------------------------------------------------------------------

Vanmorgen werden we wakker met gedonder en geflikker. De hemel ging weer behoorlijk tekeer. Nou is dat onweren nog niet zo erg, maar dat onweer gaat ook vaak gepaard met een flinke dosis regen, en dat is wel erg. Vooral als je onder een tent ligt die het water doorlaat. We hoefden dus vanmorgen eigenlijk geen douche te nemen. We stonden om de regen ook maar wat later op.
Het ontbijten gebeurde aan een “lopend buffet” bij de bus. Gerard hielp iedereen bij het smeren van de broodjes. Tijdens het eten zat Rob steeds op zijn mobiel te kijken. Met de opmerking ‘wat ben je toch aan het mediteren’, merkte Rob op dat hij bezig was de felicitatie SMSjes te bekijken. Pas toen brak het bij de gemeente door dat Rob vandaag jarig is. Nadat het kwartje gevallen was werd er dan ook luidkeels voor hem gezongen.
Wim zag dat het hoefijzer van een van de Fjordjes al aardig waren versleten. Daar kwam nog bij dat Opus wat kreupelde. Het zou dus verstandig zijn om het vandaag rustig aan te doen.
We vertrokken even na tienen en zoals gewoonlijk gingen we eerst lopen. Een half uur lang. De streek was verlaten. Het eenzame gevoel werd nog versterkt door het kille natte weer. Onder het lopen viel de kou nog wel mee, maar toen we opstegen, kregen we het pas echt koud. Sommigen stapten dan ook steeds even af om het weer warm te krijgen.
Toch vorderde de tocht vrij vlot. We stapten er flink op los. In het plaatsje Rumelly vonden we een patisserie. Daar kocht Rob lekkere broodjes, die we in een kroeg nuttigden onder het genot van koffie (Waarvan Karsten en Johan een hondenbak vol kregen). Wij zaten in de kroeg terwijl de paarden rustig buiten naast elkaar stonden te wachten, ze waren vastgebonden aan het stenen trapje dat naar de voordeur leidde. Dit had weer tot gevolg dat verschillende nieuwsgierige even een kijkje kwamen nemen in de kroeg.

Toen we weer opgewarmd en vol van de koffie en broodjes waren, trokken we verder. Gerard stuurde ons over allerlei vreemde weggetjes. Er was zelfs zo’n slechte weg bij, dat Gerard er zelf ook van schrok. Maar toch kreeg hij zijn truck met oplegger er ook doorheen. Wel liet hij de volgende zandweggetjes door ons nemen en koos zelf een andere weg. Op een geven moment dacht dat Karsten dat hij een wielrenner was die de klassieker Parijs- Roubaix reed, op al die glibberige kleine weggetjes. Door de kou, hadden we bedacht dat we bij een rijke boer zouden stoppen die zes boerendochters en natuurlijk twee boerenzoons moest hebben. Die boerenzonen moesten dan wel blauwe ogen hebben en flink gespierd zijn, aldus Chanine.

Zo na vieren ging Gerard weer naar de Mairie en die zette, net zoals de dagen hiervoor, de machine weer in werking. Snel werd alles geregeld en we konden we terecht bij een mooie weide met boerderij. Helaas zonder boerendochters en onder zonen met blauwe ogen en gespierde lijven. We kunnen vannacht weer in een schuur slapen, niet in het stro of hooi, maar op de grond. Maar dat baat niet we blijven in ieder geval wel droog. Kees arriveert straks ook nog, om morgenvroeg de paarden even na te kijken en desnoods te beslaan.

19-07-07 Dag 13

Toen ik (Karsten) vanmorgen wakker werd zag ik drie kleine molshoopjes op de heuvel. Bij nadere inspectie bleken het drie meisjes te zijn. Ze hadden die nacht onder de blote hemel gelegen, met een glaasje wijn en wat borrelnootjes een studie gemaakt van de sterren. Volgens de meisjes hadden ze zelfs vallende sterren gezien. Ik weet niet of het wijnsterretjes of echte sterren waren, maar ze hadden in eerder geval een wens gedaan. welke weet ik niet. Die drie meisjes waren Chanine, haar zusje en haar vriendin. De laatste twee waren gisteravond toch nog laat aangekomen. Chanine kon vanmorgen nog even in haar autootje rijden. Ze ging wat brood halen. Het bleek nog een hele reis te zijn. Ik was even meegegaan, maar was me er niet van bewust dat we zo ver moesten rijden. Het was geen plaatselijk bakkertje maar meer een regionaal bakkertje.

Dus wederom door allerlei omstandigheden vertrokken we laat. We reden eerst langs een stuk weg waar we gisteren nog achter die Renault Megane aan waren gecrost. Nu gelukkig gewoon in de stap mode, dat moest ook wel wat het was vanmorgen al snel vrij warm. Gelukkig kwam er af en toe briesje. Het zusje en de vriendin van Chanine zijn vanmorgen ook nog een stuk mee gefietst. Halverwege een steile helling gingen de twee fietsers weer terug en zochten hun auto op om daarna naar huis terug te keren. Dat zijn toch echte zusters en vriendinnen die je zomaar even voor een paar uurtjes op komen zoeken.
Onderweg kwamen we nog een kudde paarden, die veel op Opus leken, tegen, maar dan in het wit. Achteraf bleken dit Boullonaise’s te zijn. Het was een prachtig gezicht om deze kolossen naast je in de wei te zien lopen.
Verder hebben we vandaag een prachtige tocht gehad met veel heuvels. Je kunt er wel steeds een beschrijving van geven, maar dat zou allemaal eentonig worden. De foto’s zullen jullie genoeg vertellen. Laten we maar zeggen dat we flink hebben genoten.
Nog een paar dingen over deze dag. We zijn vandaag wel een eind omgereden. De nummers van de wegen waren niet zo duidelijk aangegeven op de routekaart. Maar door de omgeving was het gelukkig een mooie omweg. We konden de fout nog aardig herstellen. We konden namelijk bij Lumbres richting St.Martin rijden. En dat was toch ons eindpunt voor vandaag.
Onderweg hebben we ook nog een spelletje gedaan. Met de schouders (die van de ruiter natuurlijk), tegen elkaar aan en dan van de weg afduwen. Karsten won van Chanine maar verloor weer van Johan. Aan dit spelletje kun je wel merken dat de paarden het steeds beter met elkaar kunnen vinden.

Het eind van de dag is altijd weer spannend. Waar slapen we vannacht? We hebben een goede strategie gevonden. We gaan naar de Mairie en die doet verder het werk. Je zegt wat je wilt en wat je nodig hebt. En de autoriteiten doen de rest. Zo ging het vandaag ook. We kwamen het dorpje Thiembronne binnen. Karsten zag de Mairie, en vroeg in zijn gebrekkig Frans om hulp. En daar ging de machine in werking. Er werd weer flink gebeld en al vlot was er een plaatsje gevonden. We zitten nu in het dorpje zelf in een grote wei en aan een riviertje. Hier kunnen we ook nog even lekker badderen.
De vroege stop en het late vertrek en het bezoek voor Chanine zorgden ervoor dat we niet zo veel kilometer hebben afgelegd. Johan durft het bijna niet te zeggen, maar we hebben vandaag 25 kilometer afgelegd. Niet veel maar wel mooi.

18-07-07 Dag 12

Weer zit ik, Chanine, geleund tegen mijn zadel. Voor mij, een uitgestrekt weideland met daarop met een prachtig uitzicht over Noord Frankrijk. (we kunnen heel goed zien waar we vandaan zijn gekomen). Naast mij rechts, staat een prachtige oude molen, aan de andere zijde naast mij wordt de tent opgezet. De wind waait aardig om ons heen. Het zal je zeker niet verbazen, dat we hier op hoge heuvel zitten ver van de bewoonde wereld. De paarden maken hier direct goed gebruik van de gelegenheid, want ze zijn druk aan het grazen en lopen ver uit elkaar (Vooral Jossha loopt hier al een eind vandaan).

Hoe we hier terecht zijn gekomen vertel ik straks wel.
Eerst vanmorgen. We kregen al vroeg bezoek van de Franse pers. We werden als groep geintervieuwd, waarin iedereen met handen en voeten zijn best deed om de man uit te leggen waar we mee bezig waren. Johan kan een aardig woordje Frans en was dus het meeste aan het woord. Natuurlijk moesten er ook nog foto’s gemaakt worden. Maar met ons ging het allemaal niet zo vlot. De Franse fotograaf moest wachten. De luxe douche had voor enige vertraging gezorgd. Haast iedereen had van deze openbare gelegenheid gebruikt gemaakt, maar het moest ook nog schoongemaakt worden. Rolbevestigend deed Chanine keurig haar werk. Eindelijk kon de fotograaf zijn werk doen en om tien uur vertrokken we dan eindelijk.

Het zou een mooie tocht worden, Lekker temperatuurtje en mooie wegen, die op een paar na vrij rustig waren. Op de weg Bollezelle naar Watten was erg mooi. We hadden prachtig uitzicht op Duinkerken. Vlak voor Watten hielden we middagrust. Vanmorgen hadden Wim en Karsten flutes en baguettes bij de echte Franse bakker gehaald en die werden tussen de middag genuttigd. De paarden liepen te grazen bij het spoor. Er zijn in die tijd wel zo’n acht van die TGV’s langs geraasd. Maar ze keken niet op of om . Het gras was veel belangrijker. Vlaming is kennelijk banger voor een rokende tram (op de Grevelingen) dan voor een razende snelle trein. Of heeft hij meer angst voor het verleden dan voor de toekomst. Het gebied waar wij nu doorrijden wordt steeds heuvelachtiger. We hadden zelfs voor Watten nog een afdaling van tien procent. Na Watten hadden we eerst niet zo’n leuk stukje, maar het werd al snel leuker vooral de D 222 van Eperlecque naar Mentque. Deze slingerde zich door het landschap. De grote gele graanvelden glooiden langs ons heen. Ja, we waanden ons zelfs in Zuid Frankrijk, want we reden zelfs door lavendelvelden.Op een gegeven moment kwamen we bij een lange heuvel waarin ieder apart ging rijden. De huifkar voorop daarna volgde Japke na een 300 meter Rob, toen Karsten op respectabele afstand daarna Johan en daarna kwam Chanine die vanwege een plasstop achterop geraakt was.

Na Mentque gingen we weer naar een rustplaats zoeken. We kwamen bij een plaatsje aan. Een vrouw verwees ons naar een boer, waar de directie op af stoof. De huifkar bleef staan samen met Japke en Karsten. Karsten ging op eigen onderzoek uit. Hij kreeg de aandacht van een Frans echtpaar, die bij de huifkar stopten. Na een moeizame uitleg wisten die wel een plekje voor ons. We dachten dat die in het plaatsje zelf was. Nee niets was waar. We zijn in volle draf achter de Renault Megane aan gegaan. De Fjordjes voorop natuurlijk dan Mistral en dan Jossha, die er luid hinnikend weer zin in had gekregen en doodsbenauwd was Mistral uit het oog te verliezen. In het dorpje was het nog niet er volgde nog een hele afdaling en een beklimming voordat we bij deze molen waren. Maar de beloning is er wel naar. Een prachtige en rustige plaats. Het had nog heel wat voeten in aarde om Gerard met zijn kar naar deze plaats te dirigeren.

Het zal ook nog wel lang duren voordat Chanine haar zus hier boven aan zal komen. Er zijn in ieder geval al talrijke telefoontjes gepleegd.
Verder denk ik dat we koude nacht zullen krijgen.
We zullen wel zien.

17-07-07 Dag 11 De Franse grens is bereikt!

Beste mensen,

Helaas is het om technische redenen op dit moment niet mogelijk de berichten door te sturen naar Nederland. The Paris Trail hoopt het probleem zo spoedig mogelijk op te lossen. Uiteaard houden zij wel hun dagboek bij. Zodra de berichten zijn ontvangen worden zij gepubliceerd.

Houdt u de weblog dus in de gaten!




Ik zit hier lekker met de binnenkant van mijn zadel als leuning voor mijn rug. Voor mij lopen de paarden te grazen in het vette gras. Zitten wij soms op een grote Franse boerderij. Nee, wij zitten in de stadstuinen voor het gemeentehuis (Marie) van het plaatsje Esquelbecq’, en dat ligt aan het riviertje de IJzer. Hoe zijn we hier weer terecht gekomen? Wel, dat zit zo! Vlak voordat we dit plaatsje inreden, ging Gerard bij een boer vragen”of die misschien wist waar we het beste heen konden rijden. Die stuurde Gerard door naar de Marie, Gerard dacht dat dit een manege was, maar de Marie is het gemeentehuis, op het stadhuis aangekomen knoopte hij een gesprek aan met een dame die wel heel goed engels sprak. Ze praatte Engels zoals een Fransman Engels praat (very vite)
Karsten zag in het centrum van het plaatsje een Bureau de Tourisque en scheurde daar met Jossha op af. Het meisje dat Karsten hielp sprak gelukkig ook Engels. Ze ging direct aan het telefoneren, maar Karsten kon uit de gesprekken al opmerkingen opvangen (c’est difficile) dat het moeilijk zou worden. Wij kregen te horen dat ze iemand zou bellen en over 10 minuten zou Karsten meer te horen krijgen. Na 5 minuten al werd Karsten bij telefoon geroepen en hoorde daar diezelfde dame aan, die Gerard ook had geholpen (cery vite). Zij vertelde Karsten dat ze al met Gerard had gesproken, alleen moest ze nog weten wat we allemaal van plan waren.
Met het antwoord, dat de paarden alleen maar kwamen om te grazen en wij om te slapen, kwam ze ons persoonlijk ophalen bij de kerk. Zij met de auto, met de knipperlichten aan, voorop en wij er in draf achter aan naar het gemeentehuis. Aangekomen bij Marie, het gemeentehuis, vertelde ze waar we overal gebruik van konden maken, en dat is heel veel. Snel kwam de Maire (Burgermeester), Jean-Michel Devynck, aangereden en begroette ons. Samen met de burgermeester voor de Marie op de foto, Ondertussen is onze snelle dame al weer twee keer geweest met allerlei informatie. We hebben dus weer een erelid erbij. In het gemeentehuis kunnen we van een lekkere douche gaan genieten, en ik ben zeker de enige niet.

O ja,er wordt ook nog voor een krantenartikel gezorgd waarin komt te staan waar wij mee bezig zijn, Dit artikel wordt dan over Noord-Frankrijk verspreid.

Vanmorgen werden we min of meer door de stalknecht gewekt. Gelukkig zagen we het zonnetje weer schijnen, maar er was nog een frisse wind. Alles werd opgeruimd, de dames douchten zich in door ponchau’s betegelde buitendouche voorzien van stromend koud water. Johan gooide per ongeluk een nog ingepakte printer/kopieerapparaat weg. Maar goed dat Gerard hem nog weer terug vond in de afvalcontainer, want nu konden we tenminste de routekaarten voor onderweg kopiëren.
We vertrokken en via een “sluip door kruip door” weggetje kwamen we bij de grens. We zagen veel mensen, maar geen douaniers (dus onze dure papieren bleven in de zadeltassen en zijn volgens Rob sterk gedevalueerd.) Eerst nog een stukje langs kust. De eerste de beste Boulangerie werd door Johan direct overvallen en iedereen zat al snel een echte Franse croissant te eten. Bij Bruy Dunes trokken we landinwaarts in. Ghyvelde, Uxem.
In Uxem lagen we in het gras de laatste broodjes van Johan op te eten. De wegen werden steeds langer en glooiender. Typisch Noord Frans: Lange wegen met uitgestrekte gele graanvelden. Na flink doorgestapt te hebben bereikten we Wormhout. De hele dag lag trouwens het tempo hoog. In het dorpje Wormhout wilden we nog koffie gaan drinken, maar konden geen geschikte plaats vinden. De rest van het verhaal heb ik boven al verteld, gelukkig maar want Giovanni roept dat het eten klaar is. Wat zou hij weer klaar gemaakt hebben?? Het ruikt in ieder geval wel goed.

16-07-07 Dag 10

Als de nood het hoogst is…………
Dat is onze leus van deze reis.
Dat bleek aan het eind van de middag ook weer. Vlak voor de Franse grens kregen we in De Panne een onweersbui. Dit was nog niet zo erg maar bij het volgende plaatsje Adinkerke (het laatste plaatsje voor de Franse grens) begon het pas echt goed te regenen en vooral ook te waaien. We zouden zo graag onderdak willen. We hielden een man aan vroegen hem de weg en of hij iets wist om te overnachten. Hij wist niets, maar je kon het medelijden in zijn ogen zien. Hij raadde ons aan naar de manege te gaan om het daar te vragen. We vingen bot. De manege zat vol en vroeg veel geld. En daar stonden we dan voor de manege, rillend in de regen. Rob ging op onderzoek uit en Karsten papte wat aan met de Vlamingen en ging met ze in het restaurantje bij de manege binnen. Daar werd ijverig gebeld naar allerlei bekenden, maar de ene was niet thuis en de andere had een hengst op stal staan. Zo was er steeds wat aan de hand. En na 10 telefoontjes besloot Karsten zich weer bij de groep te voegen, waar we wachtte op Rob….

Rob had meer succes. Hij vond een pension stalling die ons onderdak bood en de paarden een paddock. Toen we bij de boerderij aankwamen, maakte de eigenaar zelfs nog plaatsen vrij voor de paarden in de boxen. De twee dames van Wim staan nu in een box . Een grote box (12 bij 5) werd verdeeld in twee grote stallen, zodat vader en zoon in een box staan en Jossha, Opus en Mistral in de stal, met uitzicht op een natte weide. Al snel begon Giovanni met de mosselen. Net liep er nog een Vlaming binnen met de opmerking: Jullie zijn lekker met je gat in de boter gevallen. Hij zag ook dat we mosselen aten en een minuut later stond er een grote fles rode wijn op de tafel. Zojuist heeft ons forum besloten de stalhouder Nicolai de Vlo-Delva als erelid van The Paris Trail te benoemen.

Nu nog even de rest van de dag .Vanmorgen moest Chanine er al vroeg uit om Mistral weer in de wei te zetten. Hij had kennelijk niet genoeg gras. De weitjes waren ook klein. We werden even later wakker en hoorden zachtjes de regen op het tentzeil. Het donderde in de verte. Maar gelukkig begonnen de druppels minder te worden. Wel moesten we snel opruimen, omdat het hier en daar wat begon te lekken. Dat had wel als gevolg dat we vroeg konden starten. Sommige van ons deden aan paardenruil (Chanine op Star, Johan op Mistral en Rob ging verder met Vlaming.

Deze dag zou in het teken staan van wegversperringen. De eerste wegversperring was al na enkele kilometers. Gelukkig kon Karsten het paaltje uit de grond trekken, zodat we er allemaal vlot verder konden trekken. De tweede wegversperringwas bij Snaaskerke. Hier bleken geen paaltjes in de grond te staan, maar twee slagbomen achter elkaar. Giovanni, Karsten en Johan gingen aan het slopen. Maar het lukte niet. Dus besloten we de paarden uit te spannen en de kar er zelf doorheen te jutteren. (opzij tillen). Jossha’s bit bleek gebroken te zijn dus moest hij verder zonder bit. We stopten voor de middagpauze bij Rattevalbrug. Johan had hier bij een restaurantje belegde stokbroodjes gehaald. Even later kwam er een enthousiaste Fries achter hem aan, Hij werkt in het restaurantje en spoorde ons aan om met de collectebus bij de eigenaresse langs te gaan. Chanine ging naar de bazin van restaurant “ De Rattevanger “ en kreeg van haar een donatie voor de stichting! Daarna werd zij gevolgd door de kok (die enthousiaste Fries ) en hij propte met moeite geld door de gleuf. Met de opmerking dat deze (de gleuf) eigenlijk te klein was. Snel door naar Nieuwpoort, waar weer twee wegversperringen op ons stonden te wachten. De eerste was een vangrail, die midden over de weg liep. Dus weer omrijden en dwars door de drukte heen. In Nieuwpoort zelf was de hele kade opgebroken, dus midden door de stad (gelukkig is Nieuwpoort niet zo groot als Den Haag). Na Nieuwpoort hebben we nog wat gedronken bij de Westernstal Canada. We hadden daar weer heel veel te vertellen.

Nu zitten we na te genieten van Giovanni’s heerlijke mosselen en wordt er druk geklaverjast. Gelukkig we zitten droog (buiten regent het flink) en morgen trekken we Frankrijk in. O ja, we hoorden dat het in Nederland 30 graden was. Welterusten Nederland.